Geestelijk testament

Na 40 jaar actieve betrokkenheid in de zorg, waarbij ik tienduizenden professionelen, vrijwilligers, personen met een (verstandelijke) beperking en hun ouders/verwanten bereikte via congressen, workshops, studiereizen en diverse andere initiatieven, nam ik uitvoerig de tijd om achteruit en vooruit te blikken. Hierbij diende zich één belangrijke vraag aan : “Waaraan wil ik de komende jaren extra aandacht besteden in mijn professioneel leven?”. Sommige vrienden zeiden: ‘Je moet het rustiger aan doen, je wordt een dagje ouder”. Deze opmerking vond ik noch leuk, noch relevant : net of het uitdragen van een boodschap leeftijdsgebonden is!

Jarenlang kwam ik op voor personen die gekwetst zijn in hun mogelijkheden en niet altijd in staat zijn om voor hun belangen op te komen. Daarbij maakte ik diverse evoluties in de zorg mee . De voorbije jaren was er de trend om iedereen in de wijk te laten wonen, nu wint de meer genuanceerde opvatting terrein dat mensen met een beperking op dié manier moeten kunnen wonen waarbij ze zich écht gelukkig voelen : alleen in de wijk, in een kleine gemeenschap op een beschermd terrein, met drie onder één dak, enz… Op deze wijze wordt het individu alle recht gedaan en ondersteunen we hem in hetgeen iedereen nastreeft: GELUKKIG ZIJN en een WARME THUIS hebben.

Maar inmiddels doemt het spook van de bezuinigingen op en dreigen er vele banen te sneuvelen. Er heerst ongerustheid en men is bekommerd om de levenskwaliteit van de cliënten.

Dit indachtig nam ik het besluit om de komende jaren meer dan ooit veel energie te steken in het motiveren van ondersteuners, vrijwilligers en ouders/verwanten om met veel enthousiasme en begeestering blijvend aan de weg te timmeren. Daarnaast wil ik mijn ervaringen en inzichten, je zou het mijn GEESTELIJK TESTAMENT kunnen noemen, bundelen in een verrassend, interactief en warm programma ‘MIJN THUIS VAN DE TOEKOMST’. Een programma waarbij ik de essentie van onze opdracht voor het voetlicht breng : helpen om een plek te creëren waar cliënten warmte, veiligheid en geborgenheid ervaren en van daaruit verder kunnen groeien in hun mens-zijn.

Toen ik eind 2012 in Museum De Pont in Tilburg de tentoonstelling van ANISH KAPOOR bezocht viel mij vooral het belang van de interactie tussen de toeschouwer en het kunstwerk op. Neem de kijkers weg en het kunstwerk verliest zijn betekenis. De interactie tussen de ondersteuner en de cliënt is uiteraard van essentieel belang. In tijden van harde bezuinigingen een reden te meer om samen creatief en innoverend op weg te gaan om de levenskwaliteit van de cliënten te vrijwaren. Ik zie ernaar uit om de komende jaren velen onder jullie te mogen inspireren en motiveren en op deze manier de personen met een beperking een steuntje in de rug te geven in deze boeiende, maar steeds complexer wordende maatschappij.
Tot op één van mijn initiatieven?

Warme groet,
Ronny Dierendonck,
AFGEVAARDIGD BESTUURDER STICHTING W.I.V.